Het is de eerste keer dat ik besef dat hij er wel iets aan kan doen, dat hij niet in de war of getraumatiseerd is. Hij is niet psychotisch aan het worden, of heel depressief of een van de vele andere dingen die hij mij heeft wijsgemaakt. De dingen die ik maar al te graag wil geloven. “Nee, nee, zo zit het helemaal niet”, roep ik terwijl de tranen in mijn ogen schieten. “Het is mishandeling!”
Nu ik het hardop zeg, voel ik voor het eerst dat het waar is. Hoe hard ik ook heb geprobeerd de opsommingen van mishandeling, die tevoorschijn kwamen, als ik op google zocht naar “word ik mishandeld?” te rechtvaardigen. Hoeveel mensen ik er ook van heb overtuigd dat hij het gewoon moeilijk had Dat hij zijn best deed. Dat hij gewoon wat hulp nodig had. Het was allemaal gespeeld. Over de tafel heen grijnst hij naar me, de hulpverleners zien het niet. “Ze heeft al eerder een burn-out gehad, het gaat niet zo goed met haar. Ik denk dat ik gewoon even in mijn eentje voor de baby moet zorgen.” De angst knijpt mijn borst zo hard samen dat ik bijna niet kan ademen. “Nee, wacht, zo was het niet. Hij doet haar pijn. Ze overleeft dat niet!” Kalm staat hij op van de tafel. “Wat een zieke, verschrikkelijke beschuldigingen”, briest hij verontwaardigd. En terwijl de maatschappelijk werkers mij beiden meewarig en beschuldigend aankijken stampt hij, opeens boos, de deur uit. Het was de eerste keer dat ik besefte dat ik werd mishandeld. Die dag dat hij, zogenaamd overmand door emotie, de deur uit stapte om (zo leerde ik later) mijn zus en dochtertje van amperanderhalf jaar oud, de stuipen op het lijf te jagen. Pas jaren later besefte ik dat ik ontzettend veel geluk heb gehad dat hij die dag geen wapen had, en mijn zus standvastig weigerde mijn kindje mee te geven aan een man waarvan ik zeker wist dat hij in staat was (en is) tot moord. Het was het startschot van vele jaren waarin hulpverleners mij ervan probeerden te overtuigen dat ik overbezorgd, rigide, overdreven, hysterisch en onredelijk was.
Lees het artikel hier of word abonnee en krijg toegang tot alle artikelen van Sozio op sociaaldigitaal.nl.
Over de auteur
Claire Derckx heeft haar master filosofie behaald aan de Universiteit Utrecht waarna zij heeft gewerkt als journalist en als beleidsadviseur in het Europees Parlement in Brussel. Ze is slachtoffer van Intieme Terreur maar heeft haar leven na jaren strijd weer herpakt. Inmiddels is ze hertrouwd en heeft ze een lieve man en drie heerlijke kinderen. Ze heeft haar eigen tekstbureau (Het Bureaucratisch Vertaalbureau) waarmee ze vrouwen helpt bij de communicatie met de vele instanties die bij of na huiselijk geweld op hun pad komen. Daarnaast is ze, met een groep dappere overlevenden, bezig met het schrijven van een manifest met daarbij ondersteunende verhalen van slachtoffers/overlevers. Daarmee willen zij hulpverleners en de overheid helpen om beter beleid te vormen rondom huiselijk geweld en intieme terreur.
