Dat is de conclusie uit jarenlang onderzoek van Joep Hanrath van Hogeschool Utrecht die daar op 26 september op promoveerde. 

Tegenvallende resultaten
Uit zijn proefschrift blijkt dat in de afgelopen eeuw jeugdinrichtingen vanuit nieuwe inzichten probeerden doelen als vergelding en bescherming van de samenleving, te combineren met behandeling, maar de resultaten daarvan beperkt zijn. De helft van de jongeren belandt binnen twee jaar na vrijlating opnieuw  op het criminele pad.

Balanceren tussen repressie en vrijheid
Groepsleiders zijn er volgens Hanrath niet alleen op uit om de orde handhaven, ze willen ook een pedagogische rol vervullen. Dat is een goed uitgangspunt volgens Hanrath, maar een groepsopvoeding van tien jongeren op één unit vraagt volgens hem om beheersmatig optreden. ‘Groepsleiders balanceren in de dagelijkse omgang met de jongeren voortdurend tussen repressie en vrijheid. Het is een kat-en-muis-spel, waarin groepsleiders regels willen handhaven, terwijl de jongeren deze proberen te omzeilen’, zegt Hanrath.

Individuele behandeling

Jo Hermanns, professor op het gebied van jeugdzorg, vindt dat het idee van behandeling van de jongeren in de jeugdinrichtingen moet worden opgegeven. Volgens hem moet vanaf het allereerste begin van de detentie, concreet worden gewerkt aan het leven erna. Hermanns: ‘De buitenwereld als ouders, school en werkgever moet “naar binnen” worden gehaald om een plan te maken waarin individuele behandeling van de jongere een onderdeel kan zijn. Na detentie moet die begeleiding worden voortgezet.’

Bron: Hogeschool Utrecht