Dit schrijft Marja Jager-Vreugdenhil in haar proefschrift. Ze is hierop op 27 september gepromoveerd aan de Universiteit van Amsterdam.

'Participatiewet'
De Wmo wordt wel ‘participatiewet’ genoemd. Iedereen moet meer mee gaan doen, is de slogan bij de invoering ervan. Maar leidt de Wmo tot meer participatie? En hoe dan? Jager-Vreugdenhil heeft dit onderzocht.

Verhoudingen
In elk geval verandert de Wmo de verhoudingen in Nederland tussen individuen, sociale verbanden en overheden. Maar het is nog niet helemaal uitgekristalliseerd hoe de nieuwe verhoudingen zullen zijn.

Ambitie
Marja Jager-Vreugdenhil analyseert in haar studie wat precies de ambitie is van de Wmo. Daarin blijkt een sleutelrol te zijn weggelegd voor de civil society. Als er maar meer mensen gaan participeren in buurten, verenigingen en allerlei andere sociale verbanden, zal er meer sociale cohesie ontstaan en daarmee meer informele zorg, is de verwachting. Maar is dat wel zo? Aan de hand van drie casusstudies – naar de buurt, mantelzorgrelaties en kerken – laat Jager-Vreugdenhil zien wat wel en niet realistisch is in deze beleidsredenering. Ze laat zien dat de cruciale vraag is of het gemeenten wel lukt om ruimte te geven aan de eigenheid van sociale verbanden.

Beleidsparticipatie
Jager-Vreugdenhil wijst op het gevaar dat gemeenten participatie naar hun hand gaan zetten. ‘Het risico bestaat dat gemeenten met ‘meer participatie’ bedoelen: meer beleidsparticipatie.’

Rol social-work professionals
De promovenda stelt dat social work-professionals een belangrijke rol kunnen spelen om daadwerkelijk een ‘participatiesamenleving’ te kunnen bereiken. ‘Een samenleving waarin mensen vanuit hun eigen intrinsieke motivatie kunnen, willen en mogen meedoen in allerlei formele en informele sociale verbanden.’