Sinds de invoering van de Wet Inburgering 2013 ligt de verantwoordelijkheid om in te burgeren bij vluchtelingen zelf. Zij krijgen een budget, en moeten daarmee zelf regelen dat ze binnen drie jaar de inburgeringsexamens halen. Maar dat lukt amper, staat in de zesde editie van de VluchtelingenWerk IntegratieBarometer. Daarin brengt het Verwey-Jonker Instituut in beeld hoe vluchtelingen de inburgering ervaren.

Te ingewikkeld
Het inburgeringstraject is te ingewikkeld voor veel vluchtelingen. Met een budget van tienduizend euro moeten zij de zaken rond hun inburgering zelf regelen, zoals het uitkiezen van een taalschool. Ze zijn echter niet zelfredzaam genoeg om hun weg te vinden in een woud van aanbieders en ingewikkelde regels, in een land waar ze nog niet bekend zijn met de taal en instituties.

Sancties werken averechts
Het opleggen van sancties bij het niet halen van de inburgeringsexamens werkt hierbij averechts. Zo komt het voor dat vluchtelingen ervoor kiezen om geen (vrijwilligers)werk te zoeken, om zich volledig te kunnen richten op het halen van de examens. Maar een baan of vrijwilligerswerk zou hen juist helpen om de taal te leren en bekend te worden met de Nederlandse maatschappij.

Erg gemotiveerd
Aan de wil ligt het niet: vluchtelingen zijn over het algemeen erg gemotiveerd om Nederlands te leren. Niet omdat het moet, maar omdat dit de sleutel is om in te burgeren. De Wet Inburgering 2013 stelt hen echter niet goed genoeg in staat om dit te doen. In de rapportage doen de onderzoekers aanbevelingen om het inburgeringsbeleid zo vorm te geven dat vluchtelingen beter in staat zijn het examen te halen en te integreren.
Bron: Verwey-Jonker Instituut