Het begon in 1912, met een ‘opvoedingsgesticht’ voor verwaarloosde en ‘ontouderde’ kinderen, in het midden van Nederland, op initiatief van ds. R.J.W. Rudolph en een groep idealistische christenen. Het ‘opvoeddorp’ of jeugddorp kreeg later zijn naam: Rudolphstichting. Dit boek beschrijft de 100-jarige geschiedenis van het jeugddorp, waarin veel is gebeurd en veel is veranderd. Het is een boek geworden met mooie, ontroerende, verdrietige, boze en vrolijke verhalen van bewoners en oud-bewoners. 
In de eerste tientallen jaren wist men in veel situaties niet goed hoe men moest omgaan met kinderen die om de een of andere reden niet thuis konden wonen. Hoe het die kinderen verging, was sterk afhankelijk van waar ze werden geplaatst. In de paviljoens of groepshuizen moesten de kinderen vaak vechten om hun eigen plekje en in de pleeggezinnen waren de verschillen in behandeling tussen eigen kinderen en pleegkinderen soms groot. De verhalen die in dit boek worden verteld, zijn dan ook allemaal anders. Het is de verdienste van de schrijvers, dat ze in deze ervaringskroniek behalve de vrolijke en warme verhalen juist ook de minder plezierige kanten van 100 jaar jeugdzorg hebben belicht. 

Het boek is ingedeeld in 'directie-periodes' waarbij per periode verhalen en verhaaltjes, anekdotes en geschiedschrijving elkaar afwisselen. Het is te merken dat de auteurs geen professionele schrijvers zijn, maar dat doet aan de charme van het boek niks af. 

De uitgave is te koop via de boekhandel en is een uitgave van Elikser Uitgeverij.

Naast het boek is er ook een speciale verhalenwebsite van/voor oud-bewoners: OuddorpsbewonersdeGlind waar heel veel inbreng is van oud bewoners en ook hier weer in tijdlijnen gerubriceerd. Aanrader!

Bronnen: Rudolphstichting